Yine bitiyor gün. Bu yalnızlık da biter mi? Ya da gerçekten her yalnızlık bitmeyi bekler mi?
Belki de yalnızlıktır güzel olan. Bizizdir kopamayan. Gel şöyle yamacıma, bırak seyre dursun yalnızlık diyemiyoruz ki kimseye. Beni severmiş, severlermiş, hep sevmişler. Neye yarar şimdi yanımda değillerse? Ben onları hayatıma alamıyorsam? Yaşam senkronumuz tutmazken hangi birini alabilirdim ki hayatıma? Mühim değil. Bir gün… Bir gün tabii ya! Kalp değil akıl mıdır aslında seven? Aklına yatana gitmez mi insan? Ne akıl varmış bende geçmişi aşk kültürünü oluşturmuş. Uymayan özelliklere eksiyi basmış yollamış. Aslında yalnızlığı kendi seçmemiş mi? Değişsene be güzelim, geçmişle bugünü değil; geçmişi yeniden kurarsın. Farkında değil misin, tekerrürden ibaret hayatın. Aynı insanlar, aynı döngüler. Yeniler mi? İzin mi verdin onlara? Silip atamıyorsun di mi geçmişi… Sana seni kazandıran mantığı. Yok önünde öyle karakterler ki bir yenisini ekleyesin geçmişine. Evet, geçmişine. Hepsinin yeri geçmiş değil mi… ah sen ve senin melankolik, ayrıntıcı ve çok düşünür ince hayatın… sen büyüdün de onlar büyüyemedi di mi hep… öyle büyümüşsün ki yetişemiyorlar sana sanki. Yetmiyorlar. Biraz saygı, biraz mantık, biraz dürüstlük. İstediğin kelimelerin anlamını verebilen yok mu? Herkesin söylediği yalana selamla…
